Wakker in een vreemde wereld

De verpleegkundige heeft zojuist mijn luier verschoond, ik heb haar de laatste

maanden al een aantal keer gezien. Donkere krullen omlijsten haar gezicht. Ze heet

Jantine en is aardig maar onhandig. Gisteren liet ze me tijdens het draaien bijna uit

bed vallen. Ze vertelt me over de relatie met haar moeder en de generatiekloof die

tussen hen is ontstaan. Daarna vlecht ze mijn haar en poetst mijn tanden. Jammer

dat ik de tandpasta niet proef. De vlecht legt ze op mijn borst, haar hand beweegt

over mijn wang. Jantine is liever dan de rest. Ik wil haar ook over mijn moeder

vertellen maar dan doet ze het licht uit. Mijn gedachten worden geen woorden in mijn

mond. Ik krijg nog een kus op mijn voorhoofd en weg is ze. Haar zorg ontroert me en

ik wil dan ook braaf gaan slapen, voor haar, omdat ze graag wil dat ik rustig slaap,

fijn droom en morgen weer wakker word. De lichtjes op de monitor verlichten mijn

kamer, ze had net zo goed de lamp aan kunnen laten. Op de gang hoor ik een

concert van De Dijk. Huub zingt, ‘wakker in een vreemde wereld’. Het is bijna

lachwekkend. Vorig jaar zag ik ze op een dinsdagavond bij de parkconcerten. Het

was warm, plastic bekers bier en een swingende menigte. Pieternelle had op mijn

jurk gemorst, de stof plakte tegen mijn rug. We stonden dicht tegen elkaar aan en

zongen de bekende liedjes mee. Lachend flirtte ik met de donkere jongen achter de

tap, dat leverde me af en toe een gratis biertje op. Wie had kunnen bedenken dat ik

twee maanden later met mijn gezicht over het asfalt zou schuiven. Het licht gaat

weer aan. ‘Iemand van jouw leeftijd mag op zaterdagavond niet alleen liggen’, zegt

Jantine. Daarna zet ze mijn slappe lijf in een rolstoel. Mijn lichaam buigt naar voren,

ik kan de vloer al zien maar het gaat weer net goed. Ik hoor de muziek steeds

harder. Ze rijdt me naar een zitkamer met tv en gaat naast me zitten. Samen kijken

we naar het concert. Misschien word ik morgen wakker, dan trakteer ik haar op een

biertje.