Ik wandelde naar de markt en ving een gesprek op van twee heren die al een aantal jaren van hun pensioen genoten. Ik bedoel niet dat ze oud en versleten oogden, ze hadden geen stok of trillende benen, maar uit hun gesprek werd duidelijk dat ze al een tijdje meeliepen. Zonder dat het mijn bedoeling was hoorde ik wat flarden en raakte geïnteresseerd.
Ze hadden een boeiende uitwisseling over bezette gebieden en hoe dat in vroegere tijden was gegaan. De man met de pet vertelde over het nieuwste boek ‘De rode kogel’, van Christa Meindersma en hoe hem dat gegrepen had. Zijn vader was ook beschoten en ook hij trok zich het lot van de Tibetanen aan. De kalende had zich hier blijkbaar nog niet eerder in verdiept en trok bijna verontschuldigend zijn schouders op.
De pet keek achterom en vertelde op wat zachtere toon dat er tegenwoordig niemand meer in of uit het land komt. Ik paste mijn tempo aan en hoorde dat de boekwinkel Tante Bethje een lezing met Christa Meindersma organiseert.
Toen we bij de markt aankwamen ging het gesprek al snel over de stijgende voedselprijzen en de krabbels op hun frommelige boodschappenlijstjes. Een en ander overdenkend liep ik verder en kocht wat fruit en noten.
Op weg naar huis rolde er een rode appel uit mijn tas en bleef voor Tante Bethje liggen.
Ik ben niet bijgelovig, maar kon niet ontkennen dat dit een betekenisvol moment moest zijn.
Met bewuste hapjes at ik later de gebutste appel en dacht aan de Tibetanen.
Commentaires