Deze weken stonden in het teken van afscheid. Afscheid van mijn vader en afscheid van ons mooie huis aan het water. Door mijn verhalen wist hij hoe ons huis eruit zag, maar door de afstand en zijn gezondheid kon hij ons de laatste jaren niet bezoeken. Toen ik hem een aantal weken geleden vertelde dat we ons huis gingen verkopen, was hij dan ook boos. Hij verweet me dat ik hem niet gehaald had en ondanks dat hij niet kon lopen, had hij best de reis kunnen ondernemen en een trap op en af gekund.
Ik zei niets en hield zijn hand vast. Samen staarden we een moment voor ons uit en begonnen aan een luchtiger onderwerp. Vorige week blies hij zijn laatste adem uit en zetten wij de laatste punt in de verkoopbrochure van ons huis.
Het zicht op het water. De rivier die hij zo graag had willen zien vanuit de logeerkamer. De fijne ruimtes, de keuken waar ik met hem had kunnen zitten. Ik zou zijn favoriete gerecht hebben gemaakt en hij zou daar wat op aan te merken hebben gehad. Ik zucht en vertel de makelaar over de wilde luchten in de herfst, over het water dat over de boeg van een vrachtschip vliegt en over de bever die voorbij zwemt. Ze knikt en lacht en ik ga door over de leuke mensen van de vesting en de aalscholver die zijn vleugels spreidt. Mijn enthousiasme doet me bijna vergeten dat het een periode van afscheid nemen is.
♥️