Sterrenstof

Mieke lag diep onder haar deken en met een zaklamp scheen ze op de bladzijde van haar boek. Beneden hoorde ze mama roepen.

‘Mieke, ga slapen, ik weet dat je leest!, Klaar nu!’

Hoe kon ze dat nu weten, dacht Mieke. Het was pikkedonker op haar kamer en mama kon toch niet van beneden onder haar deken kijken. Het verhaal was zo spannend, Mieke kon echt niet tot morgen wachten. Het ging over de kleine tovenaar Jochem die zijn stokje met sterrenstof kwijt was. Met dat toverstokje lukte alles en nu lukte niets. Jochem had de vaas met bloemen omgegooid, zijn wekker was niet gegaan, zijn vinger zat tussen de deur en hij kon zijn sommen niet onthouden. Het was dus heel belangrijk dat hij zijn toverstokje met sterrenstof terugvond.

‘Mieke, wat heb ik nou gezegd. Hier dat boek, hier die zaklamp. Morgen kun je verder lezen maar nu ga je slapen’, zei mama ineens.

Mieke had niet gehoord dat mama binnen was gekomen en knikte. Mama drukte een kus op haar voorhoofd en deed de deur dicht. Mieke staarde naar het plafond. Wat nou als Jochem nog meer ongelukken kreeg? Stel je voor dat hij zonder zijn stokje van de trap zou vallen, of in de sloot, of tegen een auto zou botsen? Mieke zuchtte, ze had niet verder kunnen lezen maar ze zou zo graag tegen Jochem willen zeggen dat hij in die dikke grijze wolk moest kijken. Die zag eruit alsof hij iets verstopt had. Mieke’s deur kraakte en ging open. Zou dat alweer mama zijn? Mieke deed naar nachtlampje aan zodat ze beter kon kijken. Bij de deur stond de kleine tovenaar. Mieke ging rechtop in haar bed zitten.

‘Jochem, wat doe jij nou hier?’

‘Ik had gehoord dat jij wist waar mijn toverstokje was, dus ik dacht ik kom even langs want ik heb zoveel pech. Ik ben nu al bang voor morgen. Wie weet wat er dan gebeurt?’, zei de kleine tovenaar en hij trilde met zijn lip.

‘Dat snap ik Jochem, ik was er ook al een beetje bang voor. Ik denk dat die dikke grijze wolk jouw stokje verstopt heeft. Hij had zich zo dik opgeblazen, dat is gewoon verdacht’, zei Mieke. Jochem knikte.

‘Die dikke grijze zou het best eens kunnen zijn. Ik ga er direct naartoe. Dank je wel Mieke, je hebt me erg geholpen’.

De kleine tovenaar sloot de deur en Mieke viel in slaap. Toen ze de volgende ochtend wakker werd, sprong ze uit bed en las verder in het boek. Het klopte, de grijze wolk had hem inderdaad verstopt omdat hij met het verkeerde been uit bed was gestapt en door een slim meisje Mieke had Jochem zijn toverstok met sterrenstof teruggevonden!

Mieke sprong uit bed.

‘Mama, ik sta in het boek, ik heb Jochem geholpen! Ik wist waar het stokje was!’

Mieke stopte het boek onder mama’s neus. Mama las het en glimlachte,

‘Lieverd, dat is toeval. Het meisje in het boek heet heel toevallig ook Mieke. Maar het is wel leuk. En nu hup aankleden anders kom je nog te laat voor school’. Mama draaide zich weer om.

Mieke slofte naar boven. Het was geen toeval, het was echt. Jochem had haar hulp gevraagd maar grote mensen geloven dat soort dingen gewoon niet. Mieke deed haar kleren aan, trok de gordijnen open en toen zag ze het. Kleine glinstertjes bij de deur en naast haar bed. Precies waar de kleine tovenaar had gestaan. Mieke wist het zeker, dit was Sterrenstof.

Van blijdschap maakte ze een sprongetje. Vandaag zou Jochem geen ongelukjes meer krijgen.