Schaken

Erna was doorverwezen naar de psycholoog en daar zat ze nu in de ouderwetse wachtkamer met een uitgedroogde palm in een te kleine pot. De eiken vloerplanken in de boenwas. Gelukkig was er niemand anders. Er stond een schaakbord in de hoek. Zou iemand in de wachtkamer van de psycholoog tegen zichzelf schaken en zou hij dan steeds een andere positie aannemen? En wat doe je wanneer het tijd is om naar binnen te gaan? Maak je dan de zet af of vraag je of de psycholoog een moment wil wachten? Ze liep naar het schaakbord en verschoof de zwarte pion. Het was lang geleden dat ze gespeeld had. Erna hoorde de deur open gaan maar keek niet om. De schrapende kuch negeerde ze ook, ‘Erna, kom je?’ Hij klonk wat geërgerd.

Ze draaide zich om en liep met een knikje naar binnen. In het voorbijgaan rook ze zijn adem en herkende de whisky geur uit duizenden. Braaf beantwoordde ze zijn vragen, 'nee, er was geen chaos in haar hoofd. Nee, ook geen onverwerkte trauma’s.

‘Drinkt u al lang?’, vroeg Erna terwijl ze hem aankeek.

‘Sinds mijn vrouw is overleden’, zei hij zacht. ‘Het helpt me om het gemis niet in alle hevigheid te voelen. Het lukt me niet alleen’. Erna knikte.

'Vindt u het fijn wanneer ik wekelijks kom zodat we over haar en uw hulpvraag kunnen praten?' De psycholoog nam een tissue uit de doos en knikte,

‘dat lijkt me fijn en misschien kunnen we dan ook een potje schaken’.