Promotie

De wekker ging zoals iedere ochtend weer veel te vroeg. Maurice sloeg de deken weg, zette zijn voeten op het koude laminaat en liep naar de douche. Waarom lukte het niet om eerder naar bed te gaan? Als kind was hij al een avondmens en niet naar bed te krijgen. Op zijn 36ste was er nog niets veranderd. Toen Sanne er nog was, ging het beter. Ondanks alle saaiheid bracht zij wel structuur in het bestaan. Maurice had het niet voor mogelijk gehouden maar er waren momenten dat hij haar miste. Hoe ze hem tijdens het avondeten aankeek wanneer hij iets vertelde. Je kon het bewondering noemen. Ze knikte zelfs geïnteresseerd en stelde vragen wanneer hij iets over de jaarcijfers vertelde. Terwijl hij zijn overhemd dicht knoopte vroeg hij zich af wat het ook al weer was waardoor hij er definitief een punt achter had gezet. Ze rook best lekker, ze snurkte niet, de seks was prima, hij had het slechter kunnen treffen. Misschien was het haar leeftijd wat hem benauwd had. 32 jaar en niet uitgesproken hot. Slank maar niet sexy, tevreden met haar aardige vriendenkring en leven. Geen ambitie, dat moest het geweest zijn. De acceptatie van haar saaie bestaan. Maurice slikte de laatste hap cruesli door en trok de deur achter zich dicht. Zijn colbert liet hij voor de zekerheid open. Een openspringende knoop zou erg gênant zijn op deze dag. Vandaag zou hij officieel te horen krijgen dat de functie vanaf volgende maand voor hem was. Het zou hem €90.000 extra per jaar opleveren. Dat betekende een ruimer penthouse, of misschien een boot. Zijn nieuwe SUV was nog prima, een mens moest niet te gretig zijn. In de file dacht hij weer aan Sanne. Ze waren 8 jaar samen geweest, 8 prima jaren en nu al een dik jaar geen contact. Met grote waterige ogen had ze hem aangekeken toen hij vroeg of ze binnen een week wilde vertrekken. Ze had weinig gezegd en was met twee koffers naar haar zus vertrokken. Sanne zou zich wel redden. Voor de zekerheid had hij €20.000 naar haar overgemaakt met de mededeling dat ze dan zelf nieuwe spulletjes kon kopen. Hij had geen zin in een half leeg appartement. Gelukkig waren ze niet getrouwd. Hij had de hoop wel in haar ogen gezien wanneer ze bij ceremonies in hun handen klapten, maar hij keek wel uit. Zonder echt na te denken drukte hij haar naam in op het scherm. Even de tijd doden op het asfalt. Na drie keer nam ze op. Haar fluweelzachte stem, zijn hart sloeg over.

‘Hoi schatje, met mij, met Maurice. Ik sta in de file. Ik maak vandaag een grote promotie en dacht ik bel even!’

‘Dag Maurice, gefeliciteerd met je promotie maar bel me niet meer’. Vlak voordat ze ophing hoorde hij een baby huilen. Maurice staarde naar de auto voor hem.