Jacoba, 2 januari 1416

Ik realiseer me dat ik al enige tijd niet geschreven heb. Er is ook zoveel gebeurd. Zoals iedereen had gehoopt bleek ik in verwachting van ons eerste kind. De gehele familie was dolgelukkig en ik hield me dan ook aan alle regels. Niet achteruit lopen, niet dansen of springen, niet hardop lachen, veel slapen en zeker niet in de spiegel kijken. Ik vond het bijzonder dat er een mensje in mij groeide en kon weken aan niets anders denken. Ik schrijf ‘vond’, want het kindje is veel te vroeg uit mijn buik gekropen. Ik had al de gehele dag heftige buikkrampen en lag in bed. De meid gaf mij warme eikels om over mijn buik te wrijven en een beker violensap om kleine slokjes van te drinken, maar niets hielp. De krampen bleven aanhouden. Uiteindelijk is het kleine wonder met een zucht in de po gegleden.

Ik mocht het kleintje niet zien want dat brengt ongeluk en ik weet nu niet eens of het een jongen of een meisje was. De meid heb ik sinds die nacht niet meer gezien. Ik hoorde alleen iets over hekserij en dat zij mij nooit violensap had mogen geven. Gelukkig ben ik nog jong, vertelde de nieuwe en kan ik nog veel kinderen krijgen. Van vader begreep ik dat er nu nog beter gecontroleerd wordt op heksen bij de poort.