De tafel
Bijgewerkt op: 23 apr.
Ze sloeg de deur dicht en liet een lege plek aan tafel achter. De rode wijn vond zijn weg in de nerven van het hout en liep als een rivier van onmacht naar de vloer.
De hoeveelheid tranen die deze tafel verslonden had, was waarschijnlijk vergelijkbaar met de liters wijn die over de rand waren geklotst. Het oude eikenhout bleek gulzig. Hij vrat alles weg. Niet alleen wat er op stond, maar ook wie het lef had om aan te schuiven.
Niemand kwam terug.
De glasscherven knarsten onder mijn voeten toen ik opstond om de hakbijl te halen. Ik lachte om mijn eigen onnozelheid. Wat stom dat ik niet eerder door had dat die stugge tafel de schuld van alles was. Terwijl de houtsplinters om mijn oren vlogen vroeg ik me af of de stoelen ook medeplichtig waren.
