21.00 uur

Nog 14 minuten. Ise moest er niet aan denken dat ze verrast zou worden door de opengaande deur of het wegtrekken van de deken. Nu wist ze wat er ging gebeuren bij het kraken van de planken, de knak wanneer de klink omlaag gedrukt werd en het schrapen van de deur over de verbogen vloerplank. Om de dag, precies om 21.00 uur kondigde de plank het bezoek van haar echtgenoot aan. Tot die tijd bleef ze wakker. Gelukkig was het nog niet gelukt om een kind in haar buik te planten. Ise zag zijn ongeduld wanneer ze het katoenen lapje met bloed liet zien en prees zich gelukkig met de krampen die het hadden aangekondigd. De maandelijkse buikpijn was gerustellend. Moeder had haar verteld hoe ze een kind moest baren en wat er voorafgaand met haar lijf gebeurde. Wanneer hij hijgend haar lichaam het matras in duwde, daalde zij in gedachten af naar haar buik. Daar sloot ze de kamer met de rijpe eitjes. Met een hek en kettingen barricadeerde ze haar baarmoeder en wanneer het wat langer duurde had ze ook nog tijd om een hekwerk van spijkers en punaises te fabriceren.

Overdag droomde ze van haar ontsnapping. Tijdens het stoffen had ze keer op keer in gedachten haar koffer gepakt. Brood linksboven, daarnaast een fles water, een appel en een zakje noten. Twee onderbroeken, een lange jurk rechts en haar vest en sjaal daarboven op. Elke dag wanneer ze kookte liep ze de geplande route in haar hoofd. Via de vrijdagmarkt naar de bushalte. Het zou druk zijn omdat veel vrouwen op vrijdag hun families bezochten. Niemand zou haar opmerken of bevragen. Beetje bij beetje had ze geld gespaard voor haar reis. Tante Bibi zou haar helpen om het land uit te komen. Moeder had lang geleden in haar oor gefluisterd dat haar zus met regelmaat haar vrouwelijkheid verkocht om andere meisjes te helpen. Zij zou haar dus zeker niet verraden of terugsturen. Het was 21.00 uur. Dit was de laatste keer dat ze de plank zou horen kraken.

Haar koffertje lag gepakt onder het bed.

Fijn dat hij zo punctueel was.